(Gschribe für mini Töchtere im 2009)
D‘Veronika isch es säubschtbewussts u fliessigs Meitli, wo grad früsch isch i die achti Klass cho. Mängisch isch sie äbe e chli e Spezielli u macht de öbbe Sache wo d’Lüt normalierwys ganz angers agatige. Disewä gseit, sie schwümmt öbbe die chli gäge Strom. So tuet sie biespieuswys jedi Pizza bevor sie afat ässe umchere, so dass dr Bode gäge ueche luegt und z’Züg ufder Pizza drunger im Täuer ligt. So het sie nie Problem mitem Pizza verschniede, wüus haut eifach so ringer geit, und sie versouet sich ou nid d’Chleider bim Ässe. Auso mer gseht, es clevers Meitschi.
Im Momänt isch sie grad e chli im Stress, wüu si ir Schueu grad es paar wichtegi Prüefige hei. Vor auem im Mathe het sie immer chli es Dürenang. Das abstrakte und komplizierte Züg erlisst ihre mängisch so richtig z’Grintschi. Sie isch vieu meh dr Chaot u so chli dr pragmatisch Typ. Glichzytig isch sie no ire Froue Schuti-Mannschaft und spieut dert im Sturm. D‘Veronika isch nid e sehr e chräftegi aber derfür flink und mega schnäu. So het sie scho mängisch dr Gägner chönne überrumpple u het ihrem Team dür das zu scho so mängem Sieg verhufe. Jetz si sie äbe no grad i de Ufstiegsspieu für i die nächschti Sterkiklass. Dür das muess die ganzi Mannschaft sehr vieu trenniere – 3 mau ir Wuche. Zuedäm hei sie durchschnittlich jedes zwöite Wucheändi es Qualifikationsspieu. U so näbebi geit sie no einisch ir Wuche i Klavierungerricht u muess dert ou no drü bis vier mau ir Wuche mindestens e Stung üebe.
Au das wird ihre jetz grad e chli vieu. Sie säuber merkts mängisch gar nid so richtig. Ersch wenn de öbbe d’Eutere oder die Gschwüsterte wieder mau säge: „He piano Chlini, reg die ab Modi“. und ihre de wieder chli uf d’Sprüng häufe, wird ihre klar, dass sie mega vieu am Mache und Organisiere isch u ou fasch kei Zyt het e chli i sich ine z’ga. Mängisch wärs u schön, dänkt sie denn öbbe, weni eifach nume mau es paar Stung chönnt härepleggere u nüt mache. Aber wenn sie das probiert, wird’s ihre äbe aube de glich wieder längwilig u när riesst sie wieder öbbis a.
Dür au dä Stress versinkt sie hüfe eifach i ihrne Gedanke oder tuet während däm sie wach isch so kommischs Züg tröime. Sie tuet ou vieu ir Nacht tröime u erwachet de e hüfe ou ab dene Fantasie. Wo sie no es chlises Meiteli isch gsi, het sie ou scho mau e Phase gha, wo sie so vieu tröimt het. Sehr vieu het sie denn vomene chline Elefäntli mit munzige Flügeli tröimt – u das het sogar chönne flüge – schier gfürchig. Mängisch het sie uf däm Elefäntli chönne mitflüge, obwous eigentlich vieu chliner isch gsi aus sie säuber. Die angere Mau het sie eifach aus usder Sicht vo däm Elefäntli gseh, wie wenn sie das säuber wär gsi. Aber das isch sie äbe de glich nid. Wüu sie het vieu mit däm Tierli ungernoh und ou vieu mit ihm gred. Es isch immer dr bescht Fründ vor Veronika gsi. Sie het däm Elefäntli eifach aues chönne avertroue u über aues so eifach und unkompliziert chönne rede. Kommischerwys chunnt das Elefäntli ou jetz wieder vieu i ihrne Tröim vor und sie redet immer no sehr vieu mit ihm. Mängisch het sie sogar z’Gfüheu, dass wenn sie es Problem het, überchunnt sie vom Elefäntli cooli u gueti Tips. Aber d‘Veronika cha sich de aube nüm so ganz dra erinnere, öb ihre das Zügs jetz würklich z’Elefäntli gseit het oder ob’s eifach e Gedanke vo ihre isch gsi. Das spieut ihre aber ou kei Roue. Sie gniesst’s eifach, dass sie i ihrer Gedankewäut e sone guete Fründ het.
Jetz isch d‘Veronika grad ungerwägs für i d‘Klavierstung. Sie het e chli es schlächts Gwüsse, wüu sie die letschte paar Tag nid einisch güebt het. Derbi wott d Frou Kröichi, ihri Klavierlehrere, hüt z‘erschte mau vierhändig es Stück vom Polo Hofer spiele. Nämlich „Wyssebüeu“ vor Platte Polyviniu. Derzue chunnt, dass das Lied mega schwierig zum spiele isch. Es isch aber äbe ou es cools Lied zum Klimpere. Wo sie bir Frou Kröichi achunnt steit im Gang no grad es angers Meitli. Die het vor ihre Ungerricht gha u het bir Garderobe grad ihri Jagge vom Hänku gno. Fasch glichzytig het d‘Veronika ihri Jagge wöue ufhänke. Da gheit am angere Modi dr Chittu a Bode. U wo die d‘Jagge het wöue ufläse, gheie ihre grad no aui Liedbletter u –büecher a Bode. I däm Momänt het d‘Veronika däm Meitschi wöue häufe ufläse u wo sich beidi abebücke schlösi grad d’Grintschi zäme u ar Veronika gheit ou d Jagge, ihri säuber gstrickti Handtäsche u aui Bletter u Büechli a Bode. Lustigerwys hei beidi Meitli die glichi Jagge u die Angeri seit: „Hei, Du hesch ja die glichi Jagge wie ig. Dini isch eifach chli peppiger.“ D‘Veronika het die zwöi Chleidigsstück beöiglet u für sich dänkt: „wie wott mini Jagge peppiger si aus ihri, wenn doch bidi glich si – man isch die doof“. D‘Veronika het aber nid möge ploudere u het eifach öbbis vor sich häre brummlet.
Nachdäm sie beidi das Dürenang wieder i Griff übercho hei u beidi Meitli ihres Züg wieder ussortiert hei gha, het d Veronika ändlich chönne ine ga u het mit ihrer Lektion agfange. Es isch katastrofau gsi. Sie het chum e richtegi Tonfoug häre bracht, bis d Frou Kröichi gseit het sie söu elei es Lied spiele wo sie guet cha u gärn het. Aber ou dert het sie d‘Tön nüme richtig breicht. Dä Zämestos mitem angere Modi het sie, näbe däm dass sie süsch scho chli dürenang isch, no grad völlig usem Hüsli bracht.
Wo die Stung ändlech isch düre gsi und sie d Kritik vor Frou Kröichi het über sich la erga,isch sie useglüfe, het bir Garderobe ihri Jagge gno und isch zum Huus us u a die früschi Luft gsprunge. Wo sie bim Rehlipark isch näbe düre glüffe, isch sie afe mau ufenes Bänkli ghocket u het töif düregschnufet. Mit gschlossne Ouge het sie d Sunne uf ihrem Chopf gnosse u het sich i eine vo ihrne Tröim begä.
Sie isch mitem blaue Elefäntli am Spaziere gsi und sie si zäme amene ruhige Seeli entlang glüffe. Z‘Wasser isch nid sehr töif gsi ar Ufernöchi. Plötzlich isch das Elefäntli is Wasser gsprunge u het sich dermasse gschüttlet u het umegmacht, dass zringsetum grad aues versprützt worde isch. Aber wo das Elefäntli isch usem Wasser cho, isch ihm aui blaui Farb abeglüffe u es isch plötzlich es rots Elefäntli unger füre cho. D‘Veronika het gseit: „Elefäntli, was isch los? Was isch passiert? Du bisch ja gar nüm mis Elefäntli!“ Sie het ou mit ihm wie geng wöue rede, aber das rote Elefäntli het eifach nütme gseit. Es isch gsi, wie wenn’s plötzlich nüme hät verstange oder wie wenn’s nüm chönnt rede. D‘Veronika het afa rüefe: „Elefäntli, gimer Antwort, säg öbbis. was isch los? Elefäntli, Elefäntli… „
Ganz gstresst u trurig isch sie plötzlich us däm Troum erwachet u het ersch denn gmerkt, dass sie lut Elefäntli grüeft het u aui Lüt im Park zu ihre gluegt hei. E Frou mit zwöine chline Ching isch näbedranne am Spiele gsi u het dr Chopf gschüttlet u e junge Typ het sie gfragt, ob aues ok sigi. Man isch das ihre pienlech gsi. Sie isch ufgstange u schnuerstracks hei gsecklet. Dert isch sie näbe ihrer Schwost düregsprunge u grad is Zimmer verschwunde. Sie het nume ghört wie die no nachegrüeft het: „He Chlini, hesch e nöii Jagge?“ Sie het kei Antwort gä, het Türe i ihrem Zimmer zue ta u dänkt: „Man isch die dämlech, die Jagge hani ja scho fasch es Jahr“.
D‘Veronika isch uf ihres Bett gläge u isch, chum dr Chopf im Chüssi parkiert, grad igschlafe. U das zmitz im Nami. Es isch nid lang gange isch sie wieder vou i eim vo ihrne gwohnte Tröim gsi. Oder doch nid so gwohnt? Nei, nid würklech!
Sie isch mitem Elefäntli bim Guafi gsi und beidi hei sich dert la d Haar wäsche. Sie hei intensiv mitenang plöiderlet, hei es paar knifflegi Sache vor Schueu diskutiert u no überne Kollegin glästeret, wo im Momänt chli Stress macht, wüu d‘Veronika es paar mau mitemene angere Meitli vor Parallelklass isch ungerwägs gsi. Bim Elefäntli heisi grad e Weichspüeler igriebe u dä när wieder afa abewäsche. Wo das Wasser u dä Weichspüeler so abelouft, gseht sie plötzlich, dass die blaui Farb vom Elefäntli grad a Bode louft u drunger es rots Elefäntli fürechunnt. U wo sie mit ihm het wöue wyterrede u sie z Elefäntli het wöue frage, was das isch, het sie kei Antwort me übercho. Sie het wieder afa rüefe: „Elefäntli, i wott di nid verliere. Du bisch immer mi bescht Fründ gsi. Blieb bi mir, gang nid wäg. Elefäntli, Elefäntli chumm wieder zrügg!“
I däm Ougeblick geit Türe i ihrem Chämmerli uf und ihre Vättu springt zu ihre as Bett. „Veronika, was isch los? Warum mögisch Du dür z ganze Huus? Isch öbbis passiert?“ No ganz Schlafsturm, seit sie zersch: „Mis Elefäntli wott mi verlah. Äuä wüu ig langsam e Teenager wirde.“ Ersch wo sie sich es paar mau d‘Ouge griebe het gha, het sie gmerkt was sie da fürne Stuss uselaht u het am Vättu si fragend Blick gseh. Sie het ihm när die Tröim verzeut u gseit was hüt so aues schief isch gange. Ihre Vättu het när gmeint, sie heigi haut z‘vieu um d‘Ohre und sie müessi sich ou chli Zyt zum Erhole näh u drum söu sie hüt mau nid is Schute ga. Är würdi de am Trainer alüte u das regle.
Im früeche Abe het sie när eifach no chli vor z‘Huus i Garte wöue, nimmt ihri Jagge u wott grad zur Huustür us, wo ihres Müetti zu ihre seit: „Veronika, was hesch de du da fürne Chittu anne?“ D‘Veronika isch ganz erstunt gsi, isch vore Spiegu gstange u het sich vo obe bis unger gmusteret. „Mami, das isch doch die Jagge woni jetz scho fasch sit überemene Jahr anne ha. Was heit Dir aui mit mire Jagge? Scho d‘Schwo isch cho u het gmeint i heigi e nöii Jagge. Heit Dir irgendöbbis ar Batterie?“ Ihri Muetter het när chli verdutzt gluegt, dr Chopf gschüttlet u gseit: „jäh, hesch de du dini schöni blaui Jagge jetz rot igfärbt?“
„Was roti Jagge u igfärbt?“ het d‘Veronika verdutzt gfragt. Das isch die Jagge wo ig immer ha gha u mir zäme ir Stadt kouft hei. U gfärbt isch die sicher nid, die isch so blau wie sie immer isch gsie! Weit dir mi verarsche? I ha scho die ganzi Zyt Tröim wo’s um blau u rot geit, jetz chömmet nid Dir ou no.“
Nach einigem hin und här Diskutiere isch du ou dr Vättu cho u het gseit, das sigi nid wie vorhär es blaus Chitteli sondern es sigi jetz rot. Nach einige hecktische und emotionale Wortgfächt – u d‘Veronika het d Wäut nüme begriffe – het dr Vättu gmeint: „E Momänt gschwing, wartet hurti hie“. Nachemene Zytli, isch är wieder mitemene Buech zrugg cho. Dr Titu isch gsi, „Die neue Malerkunst“. Dert isch es Kapitu drinne gsi wo het gheisse: „Die Farbenblindheit“. Dr Vättu het mir när e Site ufgschlage u mir zwöi so Muster uf zwene Site zeigt u gfragt: „Was si das für Farbe i dene Muster?“ Ig ha die agluegt u chli erstunnt gantwortet: „Das isch beides blau.“
Jetzt hei sich mini Eutere beidi mitemene zerkniffne Gsicht agluegt u fasch glichzytig gseit: „Veronika, du bisch Farbebling. Z‘einte Biud isch wie du richtig seisch blau. Aber z‘Angere isch rot u so richtig rot.“
Ougeblicklich hets ar Veronika afa dämmere u dä ganz Tag isch ihre wie e Fieum no mau vorde Ouge abglüfe. Sie seit zu ihrne Eutere: „Das angere Modi bir Frou Kröichi het die glichi Jagge anne gha u wo sie a Bode geit isch, heimer die äuä vertuschet. Sie het när mini Jagge gno, wo blau isch, und ig ha ihri Jagge gno wo rot isch. Aber das würd de ja ou bedüte, dass das angere Meitli ou Farbebling wär oder sie eifach nid so guet ufpasst het. Jetz begrieffe ig ou, was die Tröim mir hei wöue säge! Mir müesse unbedingt das angere Meitli ufsueche, d‘Jagge tusche u ihre säge, dass sie äuä ou es Farbeproblem het.“
Vo denn a het sich z Elefäntli i ihrne Tröim nie meh verfärbt u sie het wieder mit ihm chönne rede wie früecher. Das blaue Elefäntli isch auso wyterhin ihre bescht Fründ bliebe.
Kommentar schreiben